“Erg blij met dit debuut”, is het eerste wat je kunt lezen, als je de Facebookpagina van trompettist Sam Joris -inderdaad, de zoon van Bert- opent en, nu ik een tiental keer het werkstuk ( een EP, eigenlijk) beluisterd heb, dat hij met kompaan en pianist Wout Gooris afleverde, kan ik zijn blijdschap heet goed begrijpen en zijn statement alleen maar volmondig onderschrijven. Ik ben namelijk ook erg blij met dit debuut….Over Wout Gooris hadden we het in deze kolommen anderhalf jaar geleden al eens, toen hij met zijn uitgebreid Trio de CD “Some Time” uitbracht, die toen ten huize H. onnoemelijk vaak gedraaid werd. We schreven toen dat we vielen voor de maturiteit van deze nog jonge gast, voor de glashelderheid van zijn composities en voor de ingetogen manier waarop hij speelt.

Eigenlijk kan ik mijn woorden van toen gewoon herhalen, zij het dat ik een en ander in kwadraatformaat zou moeten kunnen gieten. Ik leg even uit: Wout schreef de zes composities van de plaat: eentje voor telkens één bijzonder iemand uit zijn omgeving. Zo is opener “Corazon” er gekomen naar aanleiding van de trouw van vriend en saxofonist-par-excellence Joppe Bestevaar en is “Moonstar” een eerbetoon aan echtgenote Tine. Wout had dat op de hoes kunnen vermelden, maar deed het niet, odat hij bang was dat het klef zou klinken. Niet akkoord: als emoties en gevoelens echt en eerlijk zijn, dan is dat nooit klef. “Rina, Victor” en “Wiegeliedje” zijn dan weer nummers, die geschreven werden voor de uitvaart van twee van Wouts grootouders, die met een jaar verschil overleden. Klef? Ik dacht het niet! “Le Jeu” is opgedragen aan papa Gooris en “Jef en Julia” heet zoals de kinderen van Wout en Sam.Dat is allemaal allerminst klef, het getuigt van de maturiteit waar ik het eerder al over had: je ouders, grootouders, kinderen, vrienden…graag zien en daar voor uitkomen, dat is “volwassen zijn”. Denk ik toch…

Anderhalf jaar geleden schreef ik ook over Wout, dat ik het vermoeden had dat hij in een heel muzikaal nest groot mocht worden. Vandaag verneem ik dat z’n opa zanger, koster en koorleider was. Dat lijkt me een aardig begin van een muzikaal nest. Dat Sam ten huize Joris tussen de instrumenten en muzikanten opgroeide, dat is bekend en daar hoef ik niks aan toe te voegen, behalve dat ik er stikjaloers om ben, maar het verder iedereen toewens.

Net zoals ik werkelijk iedereen mag aanbevelen dit prachtige ep’tje in huis te halen, fysiek of digitaal: je hoort hier twee muzikanten met een heel eigen toon: de trompet neigt geregeld naar de melancholie, de piano gaat van al dan niet ingehouden vrolijkheid tot gemeend verdriet, maar vooral: het samenspel voegt er een extra dimensie aan toe. Die twee heren voelen elkaar perfect aan, zijn technisch heel goed geschoold maar -en dat heb je of je hebt het niet- ze kunnen erg goed naar elkaar luisteren. Ze spelen écht samen en niet zomaar gelijktijdig en dat is, echt waar, behoorlijk schaars.

De schoonheid, die van dit korte plaatje uitgaat, is moeilijk in woorden te vatten, maar één keer luisteren prikkelt je nieuwsgierigheid en vanaf dan gaat het vanzelf: dit is balsem voor de ziel en tegelijk even welkom als koel water op een hete zomerdag. Wanneer ik deze regels uittik, zitten we aan week 8 van onze lockdown-light en ik kan u met de hand op het hart zeggen dat het dit soort schoonheid is, die een mens nodig heeft om niet de muren op te kruipen.

(Dani Heyvaert)

"Jogo" is HIER verkrijgbaar